EΛΛΗΝΙΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Η ελληνιστική κοινή

Η Ελληνιστική κοινή ονομάζεται επίσης Αλεξανδρινή κοινή, η Αττική κοινή. Είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής και πνευματικής υπέροχης της Αθήνας. Με τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου ο ελληνικός κόσμος επεκτάθηκε ως τις Ινδίες με αποτέλεσμα τη μεγάλη διάδοση της Αττικής διαλέκτου, πρώτα στους Έλληνες αλλά και σε άλλους λαούς.Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αλλοιώσει τη γλώσσα. Απλουστεύεται, η μορφολογία της, και παρατηρείται επίσης μια αλλαγή στην προφορά.
Ο ιωτακισμός δηλαδή η προφορά ως ι μια σειρά από φωνηέντων και διφθόγγων που είχαν διαφορετική προφορά στην αρχαιότητα είναι μια από τις καινοτομίες.
Επίσης εισάγονται στην ελληνική γλώσσα ξένες λέξεις, εβραϊκές με την Αγία Γραφή και λατινικές με την ρωμαϊκή διοίκηση: "αμήν, αλληλούια, Πάσχα, Σάββατον, δηνάριον, πραιτώριον " κλπ.

Ορισμένες αρχαίες λέξεις αντικαταστάθηκαν για διάφορους λόγους από άλλες, που λέγονται και σήμερα: η αρχαία λέξη ερυθρός έγινε κόκκινος, η λέξη μέλας - μαύρος και πολλά άλλα παραδείγματα.
Η Αττική διάλεκτος είναι όπως βλέπουμε ο κεντρικός πύρινας της κοινής ελληνιστικής, όμως η Ιωνική που είναι η δεύτερη διάλεκτος συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση αυτή. Η σπουδαιότητα της ιωνικής φυλής αποδεικνύεται κι από το γεγονός ότι οι λαοί της ανατολής χαρακτήριζαν με την ονομασία Ίωνες όλους τους έλληνες. Και σήμερα στα τούρκικα και στα αραβικά ο Έλληνας λέγεται Γιουνάν.
Η Δωρική διάλεκτος πρόβαλε μεγάλη αντίσταση στη διάδοση της κοινής όπως μαρτυρούν δωρισμοί νεοελληνικών διαλέκτων. Το πιο χαρακτηριστικό δωρικό στοιχείο είναι η διατήρηση του α αντί του ιονικού-αττικού η .

Η Ελληνιστική Κοινή, μαρτυρείται κυρίως στην Καινή Διαθήκη.

Η σύγχρονη ελληνική γλώσσα αποτελεί εξέλιξη της ελληνιστικής κοινής.