ΑΣΤΥΦΙΛΙΑ-ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ-ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΛΟΓΟΥ

Ενάντια στην αστυφιλία... Του Σπυρου Τσιρου «Για ποιες ανέσεις και ποιες ευκολίες κουβεντιάζετε;», ρώτησε ο νέος ξωμάχος τους δυο γνωστούς του, που είχε ανταμώσει στο κέντρο της Αθήνας. «Ξανάρθα για κάτι δουλειές και, στις τρεις ημέρες που βρίσκομαι εδώ, κατάλαβα τι γίνεται γύρω σας, τι αντιμετωπίζετε κάθε λίγο και λιγάκι. Γι’ αυτό βιάζομαι να φύγω, να γυρίσω στο χωριό μου. Δεν ήταν έτσι τα πράγματα πριν από κάποια χρόνια και δεν ξέρω τι ακριβώς έχει αλλάξει. Ομως αυτή τη φορά δεν συνάντησα χαμόγελα. Είδα συννεφιασμένα πρόσωπα και ανακατωσούρα, άκουσα διαμαρτυρίες και παράπονα, σάστισα με τους εκνευρισμούς και τις δυσκολίες...» «Και ποιος σου είπε πως είναι ρόδινη η κατάσταση;» τον διέκοψε ο ηλικιωμένος της παρέας. «Δεν έχεις μάθει για την ανέχεια, τη δυσπραγία, τα χρέη, τα ελλείμματα, την ανεργία, την ακρίβεια, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής σε μεγαλουπόλεις του κόσμου, τα μύρια προβλήματα που βασανίζουν αναρίθμητους κατοίκους του πλανήτη;» Περίεργα τον κοίταξε ο νέος. «Κι εσένα ποιος σου είπε ότι δουλεύω ολημερίς στα χωράφια και δεν ενδιαφέρομαι γι’ αυτά που συμβαίνουν στην οικουμένη;», ήταν η ερώτησή του. Και πριν ο άλλος του απαντήσει, συνέχισε ήρεμα και απλά: «Διαβάζουμε εφημερίδες, βλέπουμε τηλεόραση, ακούμε ραδιόφωνο, τίποτα δεν μας ξεφεύγει εκεί κάτω. Ασε που, συζητώντας με τους συγχωριανούς στο καφενείο της πλατείας, προσπαθούμε να βρούμε την άκρη, να καταλάβουμε τι μαγειρεύουν οι αφέντες της Γης και τι μας περιμένει. Για την ώρα, εκείνο που θέλω είναι να ξεμπερδεύω με τις εκκρεμότητες που έχω και να επιστρέψω στο κονάκι μου. Μπαΐλντισα από τις διάφορες ταλαιπωρίες, τις ουρές, το μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων στους δρόμους, τις υπερβολές, και τα μισόλογα. Δυσκόλεψε την αναπνοή μου η αποπνικτική ατμόσφαιρα και με ξεκούφαναν οι φωνές, οι θόρυβοι της αδιαφορίας, ακόμη και στις ώρες της κοινής ησυχίας. Μη συγκρίνετε τον δικό σας τρόπο ζωής με τον δικό μου. Εγώ δεν χρειάζομαι περιττές πολυτέλειες και δαπανηρές διασκεδάσεις που αφθονούν στα αστικά κέντρα. Ούτε έχω μεγάλες προσδοκίες, αφήνοντας τη φαντασία να με παρασύρει στο πουθενά. Αν θέλει ο Θεός, θα μείνω για πάντα στην πατρική γη, στο μέρος που γεννήθηκα, εκεί που υπάρχει γαλήνη, λαλούν οι πετεινοί μόλις ξημερώσει, πιάνουν δουλειά οι μέλισσες για να μαζέψουν το νέκταρ από τα άνθη, το ρίχνουν στο τραγούδι οι καρδερίνες, βγαίνουν από το μαντρί τα πρόβατα για να βοσκήσουν στο λιβάδι, κυλούν γάργαρα νερά, χαρίζουν καρπούς οι καρυδιές και τις νύχτες τα αστέρια λάμπουν σαν φωτεινές χάντρες στον ουρανό». Οι δυο γνωστοί του δεν μίλησαν. Ισως και να σκέφτηκαν πως ο αυθόρμητος λόγος του έμοιαζε με κόντρα στην αστυφιλία, στην τάση κατοίκων της υπαίθρου να μετοικούν στις μεγάλες πόλεις. Ποιος να ξέρει; Hμερομηνία : 02-07-2008    kathimerini