H ΠΛΑΣΤΙΚΗ

Η Πλαστική της κλασικής εποχής του Ε΄ και αιώνα έχει κύριο χαρακτηριστικό το σπάσιμο της μετωπικότητας και της ακινησίας των αρχαϊκών έργων. Σε κάθε κίνηση αντιστοιχεί άλλη ισόμετρη αλλά αντίστροφη και έτσι ολόκληρο το σώμα παρουσιάζει την "κλασική ισορροπία" (contraposto). Η πρώτη φάση της Κλασικής εποχής ονομάζεται "αυστηρή" και διαρκεί μέχρι την εποχή του Παρθενώνα. Η ακινησία του σώματος δεν έχει υποχωρήσει τελείως, αλλά εκεί όπου εκφράζεται η νέα ζωή είναι στα πρόσωπα των αγαλμάτων. Τα χάλκινα αγάλματα του Ηνίοχου των Δελφών και του Δία του Αρτεμισίου ανήκουν στα μεγάλα έργα της Πλαστικής, ενώ μεγάλοι καλλιτέχνες είναι ο Μύρων και ο Πυθαγόρας. Τα γλυπτά του Παρθενώνα ανήκουν στη δεύτερη φάση της Κλασικής εποχής. Η αυστηρότητα της πρώτης φάσης υποχωρεί και επικρατεί η κλασική αρμονία. Τα πιο σημαντικά γλυπτά αυτής της φάσης είναι τα έργα του Φειδία στον Παρθενώνα. Το άγαλμα του Δία στην Ολυμπία και της Παρθένου Αθηνάς στην Ακρόπολη είχαν αγγίξει την πιο ολοκληρωμένη σύλληψη του Θείου που μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος. Ο Αγοράκριτος και ο Αλκαμένης είναι οι κυριότεροι μαθητές και συνεργάτες του Φειδία. Ο Πολύκλειτος έκανε αγάλματα κυρίως αθλητών και Θεών και είναι γνωστός ο "Δορυφόρος" του, που αποτελεί κανόνα στον οποίο είχε εφαρμόσει νέες αναλογίες του σώματος.