Χιονάτη, η πρώτη ακτιβίστρια

Ο ρόλος του Ντίσνεϊ στη διαμόρφωση της περιβαλλοντικής μας συνείδησης
ΤΗΕ ΤΙΜΕS Του Μark Ηenderson

Οι ταινίες κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ, από τη Χιονάτη έως το ψάρι κλόουν Νέμο, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην περιβαλλοντική μας συνείδηση. Αυτή την ενδιαφέρουσα άποψη διατυπώνει ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κέμπριτζ.
Πολλές ταινίες της Ντίσνεϊ, σημειώνει ο Ντέιβιντ Γουίτλι- λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Κέμπριτζ - θεωρούνται διασκεδαστικός τρόπος για να ξεφύγει κάποιος από την πραγματικότητα, ενώ έχουν επικριθεί ως απλοϊκές. Ωστόσο, περιέχουν πολλά μηνύματα για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Σε πολλές ταινίες, τα χαριτωμένα ζώα που πρωταγωνιστούν, ενθαρρύνουν τους μικρούς θεατές να συμμαχήσουν με τον φυσικό κόσμο και να τον προστατεύουν. Στο βιβλίο του «Η ιδέα της φύσης στα κινούμενα σχέδια της Ντίσνεϊ», ο Γουίτλι γράφει ότι μια από τις ταινίες με τη μεγαλύτερη επιρροή είναι η «Μπάμπι». Η ταινία προβλήθηκε πρώτη φορά στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1942. Πολλοί ακτιβιστές ενδιαφέρθηκαν για τα περιβαλλοντικά θέματα χάρη στις περιπέτειες του μικρού ελαφιού. Σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου, η πράσινη ιστορία της Ντίσνεϊ χωρίζεται σε δυο περιόδους. Η πρώτη είναι το διάστημα 1937-1967 οπότε επικεφαλής της εταιρείας ήταν ο ιδρυτής της, Γουόλτ Ντίσνεϊ. Στη δεύτερη περίοδο, από το 1984 έως το 2005, διευθύνων σύμβουλος ήταν ο Μάικλ Άισνερ. Και οι δυο τους είχαν συνεχή και ισχυρή σύνδεση με την άγρια φύση και το περιβάλλον, αλλά με ανεπαίσθητα διαφορετικό τρόπο.
Ο φυσικός κόσμος
Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ προώθησε μια «φιλική και απλή» σχέση με τη φύση, η οποία είναι εμφανής στις «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι», «Σταχτοπούτα» και «Ωραία Κοιμωμένη». Σε αυτές τις ταινίες ο φυσικός κόσμος είναι ειδυλλιακός και προβάλλεται ως εύθραυστο καταφύγιο που απειλείται από τον πολιτισμό. Αντίθετα, την περίοδο του Άισνερ οι ταινίες της Ντίσνεϊ έγιναν πιο σύνθετες: ο άνθρωπος μπορεί να συνυπάρξει με τη φύση, αρκεί να σεβαστεί την άγρια ζωή και να καταλάβει τη θέση του στον φυσικό κόσμο.

© Τhe Τimes, 2008