ΟΙ ΑΚΡΙΤΕΣ

Ακρίτες αποκαλούνταν από τους Βυζαντινούς οι φύλακες των συνόρων, που την εποχή εκείνη τα ονόμαζαν «άκρες».

Στους ακρίτες μοιράζονταν κτήματα για να τα καλλιεργούν και απαλλάσσονταν από τους φόρους, με μόνη υποχρέωση να φυλάσσουν τα σύνορα από τις επιδρομές των Αράβων και των απελατών (μεσαιωνικοί κλέφτες). Ήταν δηλαδή ένα είδος μόνιμων μισθοφόρων φρουρών και στρατιωτών.

Τον αριθμό τους ελάττωσε ο Μέγας Κωνσταντίνος όταν εγκατέστησε πολλούς από αυτούς στις πόλεις. Την εποχή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού το σώμα των ακριτών σχεδόν διαλύθηκε, αλλά όταν ξεκίνησαν οι επιδρομές των Αράβων την εποχή του αυτοκράτορα Ηρακλείου, το σώμα των ακριτών αναπτύχθηκε πάλι. Χιλιάδες παλικάρια φύλαγαν τα περάσματα των συνόρων,από τον Εύξεινο Πόντο ως την Μεσοποταμία,κι εμπόδιζαν τους εχθρούς να λεηλατούν εκείνα τα μέρη.

Την εποχή της δόξας τους (7ος – 10ος αιώνας) οι ακρίτες αγωνίζονταν ακατάπαυστα εναντίων των Σαρακηνών και των απελατών. Η ζωή τους ήταν κατ’ εξοχήν πολεμική και επικίνδυνη, ιδιαίτερα στις παραμεθόριες μικρασιατικές περιοχές του Πόντου και της Καππαδοκίας.

Ο λαός τους ένιωθε προστάτες του.Κι έτσι ανδρειωμένους τους εξύμνησε στα ακριτικά τραγούδια.Τα τραγούδια αυτά σώθηκαν από γενιά σε γενιά,αγαπήθηκαν από το λαό μας, ξύπνησαν την εθνική του συνείδηση και έγιναν αρχή των δημοτικών μας τραγουδιών.

Είχαμε τη γένεση και ανάπτυξη  μιας ποίησης κατ’ εξοχήν ηρωικής, της λεγόμενης «ακριτικής». Λείψανα τέτοια έχουμε μέχρι και σήμερα στα παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια μας και ιδιαίτερα στο σωζόμενο σε χειρόγραφα μεσαιωνικό «έπος του Βασίλειου Διγενή Ακρίτα».