ΑΘΗΝΑ-ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ-Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ- Η ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

 νεοκλασικισμός νεοκλασικός 

πλανόδιος

Αυτό που έλεγαν άλλοτε οι Αθηναίοι «Κολωνάκι» ήταν μια συνοικία κάπως απόμερη, ήσυχη και σιωπηλή. Την αποτελούσαν, ως τα 1930, κατοικίες του παλαιού αθηναϊκού τύπου, μονές, διπλές ή το πολύ τριπλές, συχνά με κήπους. Οι δρόμοι δεν έμοιαζαν στενοί, γιατί τα σπίτια ήταν χαμηλά και η κυκλοφορία ελάχιστη. Μάλιστα, η οδός Σκουφά και η οδός Πατριάρχου Ιωακείμ φάνταζαν, στις καλές τους ώρες, σαν μικρές, ερημικές λεωφόροι.

Μετά το 1930, άρχισαν να χτίζονται πολυκατοικίες του νέου τύπου και να πληθαίνουν κάπως τα αυτοκίνητα, το Κολωνάκι όμως κατόρθωσε, λίγο - πολύ να διατηρήσει το παλαιό του κλίμα ως τον τελευταίο πόλεμο. Σήμερα, δεν είναι δύσκολο να δει κανείς ότι το κλίμα της συνοικίας έχει αλλάξει ριζικά και ανεπανόρθωτα. Τα παλαιά σπίτια γκρεμίστηκαν, οι κήποι καταργήθηκαν, οι δρόμοι στένεψαν απίθανα και πνίγηκαν μέσα στους δυσανάλογα υψηλούς τοίχους του τσιμέντου. Δεν είναι πια δρόμοι ούτε καν σοκάκια. Είναι διάδρομοι ενός απέραντου γκαράζ, όπου σταθμεύουν όλη μέρα και όλη νύχτα και κινούνται δυσκολότατα αμέτρητα αυτοκίνητα, επιβατικά, φορτηγά, λεωφορεία. Η ατμόσφαιρα είναι αρρωστημένη και πνιγερή, ο θόρυβος εκνευριστικός, ο συνωστισμός αβάσταχτος.

 Έχει γνωρίσει την πλήρη αλλαγή και εκσυγχρόνιση αυτή η πόλη με αποτέλεσμα να χάσει κάποια παλιά στοιχεία της τα οποία την καθιστούσαν άκρως μοναδική. Τα παλιά γραφικά της σοκάκια έχουν σχεδόν χαθεί. Έχουν μείνει ελάχιστα γύρω απ΄ την Ακρόπολη και τον Πειρα

ιά που θυμίζουν ακόμα και σήμερα μέσα στην όλη <<τσιμεντοποίηση>> λίγη απ΄ την παλιά γοητεία της Αθήνας.  Πλέον δεν γνωρίζεται κανένας με κανένα και δεν λένε ούτε καλημέρα μεταξύ τους που είναι του Θεού. Κλειδώθηκαν όλοι μέσα στα σπίτια τους χωρίς να τους ενδιαφέρει αν ο διπλανός τους είναι καλά, σε περίπτωση που τον

 ξέρουν βέβαια γιατί τις περισσότερες φορές δεν έχουν ιδέα ποιος είναι δίπλα τους. Λόγω αυτού του φαινομένου όλοι νοσταλγούν τις παλιές ζωντανές γειτονιές , όπου κάθε γειτονιά ήταν μια μεγάλη οικογένεια. Αναζητούν την Αθήνα που χάθηκε στην προσπάθειά της να γίνει μια σύγχρονη μεγαλούπολη και πνίχτηκε στο τσιμέντο και στα κτή

ρια με τις γυάλινες προσόψεις. Αναπολούν τα απογεύματα που μαζεύονταν όλοι μαζί στα μικρά πεζούλια που υπήρχαν τότε και συζητούσαν για το πως πέρασε η μέρα τους . Όταν έβγαζαν τις καρέκλες τους στο δρόμο και διάβαζαν εφημερίδα, όταν τα π

αιδιά έπαιζαν ανέμελα στους δρόμους χωρίς οι γονείς να έχουν το φόβο μήπως συμβεί κάτι. Τότε δεν υπήρχε ζήλια μεταξύ τους παρά μόνο αγάπη.

  Σήμερα αυτές οι συνήθειες  έχουν κοπεί και η Αθήνα  είναι βρώμικη,  έχει γεμίσει πολυκατοικίες, κιτρινισμένα κτήρια, οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους , οι κόρνες των αυτοκινήτων να έχουν γίνει <<ευχάριστη μουσική>>

 στ΄ αυτιά όλων μας και τα εμπορικά κέντρα αναπτύσσονται καθημε

ρινά...

ΠΑΛΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

ΕΓΚΛΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΡΗΜΑΤΩΝ

ΟΙ ΕΓΚΛΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΡΗΜΑΤΩΝ. 
Εγκλίσεις λέγονται οι μορφές που παίρνει το ρήμα, προκειμένου αυτός που το χρησιμοποιεί να εκφράσει ακριβώς το νόημα του ρήματος και αυτό που εννοεί. Οι εγκλίσεις είναι τρεις.

1. Η οριστική, που φανερώνει το πραγματικό, το σημερινό, το βέβαιο.(ο Κώστας τρέχει, ο σκύλος γαβγίζει, το παιδί ντύθηκε, η μπάλα χάθηκε, κ.λ.π.).
2. Η υποτακτική, που φανερώνει αυτό που θέλουμε ή αυτό που περιμένουμε να γίνει.(ας τρέξουμε να προλάβουμε, ας έβρεχε λίγο να δροσίσει, ας ζέσταινε λίγο, θα βρέξει σίγουρα, θα ζεστάνει αύριο, θα πονέσει λίγο, όταν ξημερώσει θα ξεκινήσουμε, όταν χιονίσει θα πάμε για σκι, πρέπει να τρέξω στο σπίτι γρήγορα, θέλω να παίξω ποδόσφαιρο, κ.λ.π.).ΕΝΕΣΤΩΤΑΣ-ΑΟΡΙΣΤΟΣ -ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΟΣ
3. Η προστακτική που φανερώνει διαταγή ή παράκληση ή ευχή.(τρέξτε γρήγορα, σταματήστε τις φωνές, προχωρήστε πιο μπροστά, σταμάτησε παιδί μου τα κλάματα, χόρεψε λίγο και συ, βόηθα Παναγιά μου, πήγαινε στο καλό παιδί μου, κ.λ.π.).ΕΝΕΣΤΩΤΑΣ-ΑΟΡΙΣΤΟΣ
4. Το απαρέμφατο, είναι άκλιτο και χρησιμεύει για τον σχηματισμό ορισμένων χρόνων του ρήματος (Παρακείμενος, Υπερσυντέλικος, Συντελεσμένος Μέλλοντας). Απαρέμφατο έχει μόνο ο Αόριστος στην ενεργητική και την παθητική φωνή. Π.χ. το απαρέμφατο του ρήματος δένω είναι:δέσει, του λύνω:λύσει, του γράφω: γράψει, του παίζω:παίξει, του διαβάζω:διαβάσει, του ακούω:ακούσει κ.λ.π.ΑΟΡΙΣΤΟΣ ΕΝΕΡΓ.&ΠΑΘ. ΦΩΝΗΣ
5. Η μετοχή είναι τύπος του ρήματος που μοιάζει με επίθετο, έχει ενεργητική φωνή, στην οποία είναι άκλιτη και παθητική φωνή, στην οποία κλίνεται όπως τα επίθετα. Π.χ. οι μετοχές των ρημάτων δένω, αγαπώ, είναι.ΕΝΕΣΤΩΤΑΣ ΕΝΕΡΓ.&ΠΑΘ.ΦΩΝΗΣ-ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΟΣ ΠΑΘ.ΦΩΝΗΣ

Τα ρήματα που βρίσκονται σε οριστική έγκλιση δέχονται άρνηση δε(ν), ενώ τα ρήματα που βρίσκονται σε υποτακτική και υποτακτική έγκλιση δέχονται άρνηση μη(ν).

Δεν ακούμε μουσική με τον ήχο στη διαπασών.

Να μην ακούτε μουσική μετον ήχο στη διαπασών.

Μην ακούτε μουσική με τον ήχο στη διαπασών.